Iedereen heeft een puzzelstukje van het grote geheel meegekregen om te verwerken. Jouw onderbewustzijn helpt jou om dat puzzelstukje bewust te maken, zodat jij hiermee aan de gang kunt en dit kunt verwerken. Dit puzzelstukje is, zonder dat jij daar actief iets mee moet doen ook bedoeld voor de ontwikkeling van het grote geheel, het collectief. Dat betekent dat als jij jouw stukken verwerkt, je eigen gevoel volgt en eraan werkt om lekker in je vel te zitten je daarmee het collectief een grote dienst verleent.

Wij (Rooka en Wendy) hebben deze puzzelstukken ook! En wat wij ervaren hebben is dat deze puzzelstukken meestal raakvlakken hebben met de collectieve ontwikkeling en bewustwording in de wereld. Vaak komt er een mooi verhaal uit, deze zijn we gaan opschrijven. Om te kunnen delen en om een licht te kunnen schijnen op iets wat bij jou misschien nog donker is.

Als ik er contact mee maak wordt het een kegel die alle kanten op gaat als ik er een tikje tegen geeft. Erg onstabiel en beweegt de hele tijd. Zowel van binnen als van buiten wordt er tegenaan geschopt waardoor de beweging blijft. Het voelt alsof dit niet hoort, niet prettig. Hij wil dit niet. Dit is al lang bij mij. Het heeft geen kleur, is doorzichtig, er bewegen allerlei dingen in die tegen elkaar aan knallen. Als ik mijn hand erop leg dan stopt ie met wiebelen, van buitenaf in ieder geval. De binnenkant gaat gewoon door. Hij moet bewegen, er is geen andere keuze.

Ik vertel hem dat hij niet hoeft te bewegen, hij mag bewegen. “Als ik niet beweeg wordt ik draaierig”, zegt hij. Ik vertel hem dat hij niet de beweging is. “Ik weet niet hoe ik het moet stoppen”. Ik kijk hem liefdevol aan en zeg nog eens: “jij bent niet de beweging in jou, jij bent jij. De beweging in jou is nodig voor datgene in jou wat moet bewegen maar dat ben jij niet.”

Dan verandert het beeld en verandert hij in een mannelijke energie. Heel emotieloos, maar ik ken hem wel. Ik ken hem, omdat hij een onderdeel is van mij. Dat voelt kloppend. Dit is het deel wat ik heb afgesloten, omdat ik dit niet meer wil, ik wil niet de wereld dragen. Ik heb alle verantwoordelijkheid hiervoor losgelaten.

Ik ben vrouwelijke energie en dit deel is mannelijke energie. Wij zijn samen verbonden aan het collectieve gebeuren. Dit realiserend, wordt het mannelijk deel erg moe en gaat op de grond zitten. Ik realiseer me dat dit deel zich heeft losgemaakt van mij. Hij weet dat ik me niet meer verantwoordelijk wil voelen voor het grote geheel. En ik weet dat hij dat wel voelt. Ik vertel hem dat ik heel goed begrijp dat hij zich verantwoordelijk voelt voor de situatie die op onze wereld heeft kunnen ontstaan en dat hij nu zijn best doet het op te lossen en de juiste energie hiervoor wil manifesteren. Ik begrijp dat hij daardoor heel veel in beweging heeft gebracht en dit in goede banen wil leiden, maar ook dat hij daar uitgeput van raakt. Ik vertel hem “Het is niet (alleen) jouw verantwoordelijkheid, Je hoeft het niet alleen te doen. Je hoeft alleen maar te zijn. En jouw stukje op te pakken.”

Ik, het vrouwelijk deel, reik hem de hand. “Het is ook nogal wat dat je als mannelijke energie in een wereld die op z’n kop staat ervoor moet zorgen dat ie weer recht komt te staan. Het is niet jouw verantwoordelijkheid, we doen het met zijn allen. We dragen allemaal een klein puzzelstukje mee die we op het juiste moment op de plek mogen leggen. Je bent alleen verantwoordelijk voor je eigen stuk”.

Hij gaat nu naast mij staan. Ik pak zijn handen vast en laat met mijn vrouwelijke energie voelen hoe het is om energie te laten stromen om alles te laten zijn en accepteren zoals het is. Om alles te kunnen omvatten met je vrouwelijke energie. Om te voelen dat je niet de druppel bent, maar de hele oceaan. En ook hij maakt deel uit van de oceaan, hij hoeft niet de hele oceaan in zijn rugzak mee te nemen. Hij mag gewoon onderdeel zijn. Dat voelt fijn!

De beweging in hem is gestild, hij voelt zich opgelucht. Niet meer zo zwaar. Hij draagt nu alleen verantwoordelijkheid voor zichzelf. We voelen ons er allebei klaar voor om weer één energie te worden, met 2 kanten. Het mannelijk deel, dat ervoor zorgt dat ik kan blijven staan en het vrouwelijk deel, dat mee kan stromen met waar het nodig en fijn is. Ik zeg ja tegen beide energieën en voel dat een belangrijk deel van mij, het mannelijk deel, weer een plek krijgt in mijn hart.

De vrouwelijke en mannelijke energie samen verspreidt zich door mijn buik. Dit voelt goed maar ik voel toch nog verdriet. Als ik hier naar toe ga dan overspoelt het me: Ik wil het niet meer dat ik continue alles moet belichamen. Het is niet mijn verantwoordelijkheid.

Dan voel ik overal tintelingen, dat is spannend. Alsof ik een soort paniekreactie krijg en me ergens van loskoppel. Ik realiseer me dat ik me loskoppel van mijn afspraken. Ik haal alle partijen, zowel licht als duister, met wie ik afspraken hierover heb gemaakt er in de energie bij. Ik vertel ze dat ik deze collectieve stukken niet meer wil belichamen. Ik weet dat ik de toestemmingen hiervoor heb gegeven, maar ik wil het niet meer. Ik trek de toestemmingen in. Ik voel dat het trilt van binnen.

Mijn hoofd vraagt zich af wat er dan nog van me over blijft. Ik stel mijn hoofd gerust en zeg tegen mijn hoofd dat dit niet betekent dat ik niks meer kan betekenen. Dit is wat ik nu wil en nodig hebt. Alles wat ik moest belichamen is nu klaar, het is nu tijd om helemaal mens te zijn. Ik wil alleen mijn ziel en mijn licht belichamen, meer niet. Alle toestemmingen zijn ingetrokken.

Ik voel hoe hiermee een enorme stroom van energie op gang komt. En realiseer me dat door deze toestemmingen in te trekken, ik het vertrouwen aan de mensheid terug geef. Ik was de balans aan het bewaken, maar dat hoeft niet meer want die is al doorgeslagen naar het licht. Ik hoef het niet meer vast te houden, maar mag het wel monitoren. De mensen kunnen het nu zelf!

We zijn als mensen met een soort van opgroeiingsproces bezig. Het enorme bewustwordingsproces wat we allemaal moeten doorlopen om next level te gaan, naar de volgende dimensie, naar je ware zelf, wordt gevoed door de situatie waarin we zitten. We verlaten nu de kindertijd via adolescentie naar volwassenheid. We hoeven niet meer aan handje meegenomen te worden. We zijn er klaar voor om losgelaten te worden. Steeds meer mensen worden volwassen (via bewustwordingsproces), en kunnen degenen die dit nog niet zijn het voorbeeld te geven.

Volwassen zijn wil niet zeggen dat je je kind zijn los moet laten, dat hoeft nooit! En als ik dan met heel mijn ziel weer in mijn lichaam ben en verbonden aan de Aarde, voel ik dat mijn buik veel meer tot rust is gekomen.